Yokluğun Bir Ağaç

Yokluğun bir ağaç olmuş sevgilim
Uzaması, yayılması bitmiyor içimde.
Köklerini bir görsen -ah, göremeszin-
Sınırlarımı zorluyor sınırları.
Rahmimden başlamıştı bedenime
Uzayarak ve
Yayılarak
Çöreklenmesi.
Kalbime ulaşması yeni bir mevsimle oldu.
Şu sıralar yine bir mevsimdönümü.
Beynimi kemiriyor.
Aşkın körlüğünden sonra
Bu bambaşka bir körlük.

Bakarsın meyve de verir bu yokluğunun ağacı
İçime yeşermeye inatçı.
Varlığının içi boş vaatlerine karşılık
Yokluğunun sulu, doyurucu vitaminleri.
Elimden onlar tutar
Ciğerlerimi onlar doldurur belki.